در فصل زرد ، تازه شده ماجرای تو

بعد از دوعید ، آمده فصل عزای تو

شاعر گذاشت قافیه ها را کنار هم

شعری نداشت لایق یک ردّپای تو

او از تمام عالَم و آدم ، همیشه داشت

حسی غریب به تو و به کربلای تو

از مرگ خود رها شده و می شود شهید

هر کس شنید لحظه ی آخر صدای تو

شاعر سرود تشنگی رود را ولی

اشکی نداشت گریه کند در رثای تو

گاهی میان روضه ی تو فکر می کند

هرگز نبوده شیعه ی خوبی برای تو

*  *  *

وقتی که شمر آمد و بر سینه ات نشست

کم کم رسید قافیه تا زیر  نای تو

بغضش شکست شاعر و افتاد بر زمین

وقتی که دید پیکر از سر جدای تو...

22/ 8 / 91