لبخند تو مانند عسل بود همیشه

ابروی تو مضمون غزل بود همیشه

هر مردمک چشم تو در قرنیه ی خویش

سیّاره ی زیبای زحل بود همیشه

موهای حنایی ِ پریشان شدهِ در باد

یادآور طغیان جَمَل بود همیشه

در منظره ی لرزشِ لبخندِ تو  اما...

انگار لبت روی گسل بود همیشه

جبری است تماشای تو هربار اگر چه

این نکته پر از بحث و جدل بود همیشه

شاعر که دلش را به تو می داد ندانست

دل بردنِ تو حدّ ِاَقل بود همیشه

رفتی تو ولی پشت سرت زمزمه ای بود:

یک زن همه جا مردِ عمل بود همیشه

*   *   *

من هرچه دویدم به تو هرگز نرسیدم

دستان تو در دست اَجل بود همیشه