شبیه مژده ی یک روز عیدی

که از دنیای رؤیاها رسیدی

و چشمانت دو یاقوت سیاهند

خودت مانند یک شعر سپیدی

برای شاعرت هرلحظه، هر جا

از آن باغ نگاهت سیب چیدی

و شاعر با خودش می گفت هر بار

برای من خیالی بس بعیدی

اگر حوّا نبودی پس چگونه

تو از او آدمی نو آفریدی؟!

*  *  *

من از اندیشه ات تا صبح بیدار

تو اما خواب ما را هم ندیدی!