حتی کمک گرفت از آن لحن خنده اش

با  آن  نگاه سرد و  زبانِ  گزنده اش

هرگز نداشت نیزه و شمشیر، یا کمان

خنجر  کشید  با  کلمات بُرنده اش

زخم زبان می زد و  مردم  نظاره گر

مانند شاه  ، موقع ِ تنبیه بنده اش

من محو واژه های زبانه کشنده اش

تسلیم شعله های حروف کشنده اش

وقتی رسید لحظه ی پایان این دوئل

وقتی شکست خوردم و او شد برنده اش

 پنهان نماند اشک من از  چشمهای  او 

ترسیده بود جان بسپارد پرنده اش

مرهم گذاشت برسر هر زخمه ای که زد

با آن نگاه نافذ و خیره کننده اش

دستی کشید روی سرم در حضور جمع

حتی کمک گرفت از آن لحن خنده اش